Do "Fizyki Psa" potrzebuję sporo obrazków o psiej tematyce, w tym celu muszę je narysować. Biorąc pod uwagę rolę Nany w powstaniu książki - to ona powinna być na obrazkach.
Tak się jednak składa, że moja psia współautorka ciągle się wierci a jeśli już leży spokojnie, to zazwyczaj leży na plecach.
Nie ma rady, muszę rysować z fotki.
Rysowanie z fotki to słaby interes, obiektyw rejestruje obraz inaczej niż oko, do tego nie selekcjonuje elementów istotnych i spłaszcza bryłę.
Jeśli dodamy do tego fakt, że z nadmiaru nadmiarów psu się spłaszczyły plecy to nadchodzi czas płaskich dowcipów.
Tylko, że Nanusia jest zbyt prostolinijna na aluzje i dowcipy, więc nie ma się co rozmieniać. Trzeba pogłaskać, co jest do pogłaskania i narysować ile można.
Taki jest los psów miniastych i kłapciatych.
A do książki potrzebuję Nanusi jako ikonki... czyli muszę narysować ją wiele razy na różne sposoby i wyłapać esencję nanusiowatości i pieselencji.
I to w sytuacji, gdy rzeczony Pies włazi pod kanapę ile razy chcę ją sobie obejrzeć.
No, nie ma lekko w życiu i już.
"Pieselencja to psia energia wewnętrzna odpowiedzialna za zdolność psa do cieszenia się z bycia psem tu i teraz.
To energia o dobroczynnym wpływie na otoczenie, ponieważ pies, który zgromadzi odpowiednio wysoki pieselencjał, promieniuje niczym polska elektrownia atomowa, z tą jednak różnicą, że z napromieniowania pieselencją człowiek odnosi korzyść.
Stopień napromieniowania pieselencją możemy określić bez specjalistycznych przyrządów: jeśli nastrój psa udziela się ludziom, to znaczy, że korzystamy z promieniowania tak, jak trzeba. Odpowiednio doładowana Nana biega jak szalona w kółko i szczeka, co udziela się otoczeniu i po chwili wszyscy wokół zaczynają biegać po śniegu, łapać się a czasem nawet szczekać i gryźć w ogon. Podczas takich zajęć człowiek gubi sporo codziennych zmartwień a to przecież bez psa stanowi poważny problem. Wchłonięcie dużej dawki pieselencji to najlepszy sposób, żeby zejść na psy właściwą drogą.
Trwające badania wciąż nie pozwoliły poznać natury pieselencji, jednak już udało się zgromadzić na jej temat pokaźną ilość użytecznych obserwacji.
Okazało się, że najlepszym narzędziem do mierzenia poziomu pieselencji jest sam pies. Posiada sporo znakomitych i łatwych do odczytania wskaźników, dzięki czemu łatwo rozpoznać jego pieselencjał, czyli zgromadzony ładunek energetyczny."
Fizyka Psa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz