Małe Łeee! - jak powstawały postaci.

Kiedy robię historię o dzieciach i dla dzieci to zazwyczaj nie wiem, czy mam robić "portret", czy zupełnie odjechaną fantazję... ostatecznie w pośpiechu wybieram na wyczucie i maluję.
Mniej więcej tak było z "Małym Łeee!" - mialem tyle różnych i sprzecznych ze sobą pomysłów, że rozwinąłem ten, który pierwszy mi się ładnie namalował.
Lubię malować dzieci przy zabawie ale zawsze mam wrażenie, że jestem za bardzo realistyczny i serio.

W tej sytuacji zamierzałem początkowo samego głównego bohatera potraktować inaczej.
Małe Łeee! po prostu się drzeeeeeeee! i to jest właściwie jedyne, co o nim wiadomo. Na dobrą sprawę nie wiadomo nawet, czy to dziecko, zwierzątko czy jakiś całkiem nieokreślony byt filozoficzny.
W tej ostatniej wersji wyglądało tak:

Miało być czymś w rodzaju onomatopei, która podczas płaczu rozwija ogonek w znacznie większe eeeeee! Do tego w smutnych kolorach, bo było mu przykro. Jednak nie byłem pewien, czy ta wersja nie jest zbyt ponura i eksperymentowałem dalej.

Prowadziłem różne próby z emisją głosu przez mojego bohatera, dopóki Autorka, pani Kamila Waleszkiewicz, nie zwróciła mi uwagi, że dla dzieci to będzie zbyt wydumane. 

I tak Małe Łeee! zostało chłopcem. Tyle, że niedużym. 

Ale wystarczająco dużym, żeby narobić kłopotów, z których za koszulkę wyciągnęła go pewna Dziewczynka ...

A morał stąd wypływa taki:
tylko dziewczynki moga nas uratować, kiedy rozpoczniemy akcję!