Mamrotanki

Przyszły do mnie egzemplarze autorskie Kotka Mamrotka...
Ładnie wydana książeczka.
Dość dziwnie się czuję patrząc na swoje nazwisko tam, gdzie w dzieciństwie widziałem Brzechwę. Z drugiej strony... w Polsce też się cuda zdarzają.
Zarządzające mną Koty mają na ten temat swoje własne zdanie: kotka trzeba głaskać, najlepiej czterema z dwóch posiadanych rąk. A jakieś papierowe przedmioty ważne są tylko wtedy, kiedy szeleszczą i można je pacnąć. 

Nana, Puma i testowanie...

Próbuję przetestować umieszczanie na blogu filmów bezpośrednio z youtuba. Udało się... Cóż, gdyby tak jeszcze ludzie to oglądali, byłoby w ogóle super.
Nana i Puma tak lubią uwerturę do Wilhelma Tella, ze nie mogę puszczać tego z dźwiękiem nawet dla sprawdzenia, bo przylatują i chcą się bawić. Kiedyś zaczęliśmy używać tej melodii jako sygnału wywoławczego do zabawy laserkiem... no i stało się. A one są takie śmieszne podczas gonitwy za światłem, że trudno utrzymać kamerę.

Małe Łeee! - jak powstawały postaci.

Kiedy robię historię o dzieciach i dla dzieci to zazwyczaj nie wiem, czy mam robić "portret", czy zupełnie odjechaną fantazję... ostatecznie w pośpiechu wybieram na wyczucie i maluję.
Mniej więcej tak było z "Małym Łeee!" - mialem tyle różnych i sprzecznych ze sobą pomysłów, że rozwinąłem ten, który pierwszy mi się ładnie namalował.
Lubię malować dzieci przy zabawie ale zawsze mam wrażenie, że jestem za bardzo realistyczny i serio.

W tej sytuacji zamierzałem początkowo samego głównego bohatera potraktować inaczej.
Małe Łeee! po prostu się drzeeeeeeee! i to jest właściwie jedyne, co o nim wiadomo. Na dobrą sprawę nie wiadomo nawet, czy to dziecko, zwierzątko czy jakiś całkiem nieokreślony byt filozoficzny.
W tej ostatniej wersji wyglądało tak:

Miało być czymś w rodzaju onomatopei, która podczas płaczu rozwija ogonek w znacznie większe eeeeee! Do tego w smutnych kolorach, bo było mu przykro. Jednak nie byłem pewien, czy ta wersja nie jest zbyt ponura i eksperymentowałem dalej.

Prowadziłem różne próby z emisją głosu przez mojego bohatera, dopóki Autorka, pani Kamila Waleszkiewicz, nie zwróciła mi uwagi, że dla dzieci to będzie zbyt wydumane. 

I tak Małe Łeee! zostało chłopcem. Tyle, że niedużym. 

Ale wystarczająco dużym, żeby narobić kłopotów, z których za koszulkę wyciągnęła go pewna Dziewczynka ...

A morał stąd wypływa taki:
tylko dziewczynki moga nas uratować, kiedy rozpoczniemy akcję!

Małe Łeee! czyli niezwykła książka

W zasadzie mialem zrobić ten wpis po krakowskich Targach Książki - ale było parę spraw, które musiałem sobie dokładniej przemyśleć.
Na targach wziąłem udział w dyskusji na temat rozwojowej formy książek ilustrowanych, czyli książki elektronicznej... i interaktywnej.
W zasadzie dyskutanci mieli pewien problem z określeniem, czy książka niepapierowa, do tego gadająca i wzbogacona o animację i możliwość wpływania na niektóre elementy akcji - czy to jest jeszcze książka?
Ale zgodziliśmy się, że to wciąż jest opowieść, ostatecznie Iliady początkowo nikt nie czytał, bo powstała do śpiewania... a ksiązka to tylko nazwa nośnika.
Tak się złożyło, że byłem ilustratorem i mimo woli częściowo także i współtwórcą książki o "Małym Łeee!" pani Kamili Waleszkiewicz. Współtwórcą, bo zaszalałem i dodałem do tej historii rysowaną (a następnie animowaną) akcję, której autorka nie zaplanowała - a ja uważałem, że taka trochę komiksowa narracja podkreśli sens opowieści.

Małe Łee! - wstępny projekt miasta

No i z naszej współpracy wyszła taka właśnie mocno rozbudowana opowieść o niewielkiej przygodzie dziecka. Powiedzmy sobie: dziecka wrzeszczącego tak bardzo, że właściwie nie wiadomo, czy to jest w ogóle człowiek.

A chociaż sama historia jest krótka, to jednak bardzo pojemna - kiedy nad nią pracowałem, obrazy same pchały mi się na papier. Szare, zwyczajne miasto, przeciętne ulice, idący gdzieś ludzie, wszechobecny brak czasu i ktoś, kto potrzebuje czasu i uwagi. A kiedy wreszcie ją dostaje, okazuje się, że potrzeba było bardzo niewiele. Wbrew mojemu streszczeniu to jest historia śmieszna i pełna wydarzeń.
Nad szarym miastem krążą kolorowe ptaki, zwariowane jakby urwały się z cyrku, po ulicach gnają ciężarówki, a akcja na moment przenosi się w kosmos - tajemniczą przestrzeń opanowana przez satelity szpiegowskie, rakiety i kosmiczne rowery oraz gwiazdy.
Animatorzy wykonali wspaniałą robotę - nie rozmawialiśmy na ten temat a mimoto ożywili moje rysunki dokładnie tak, jak sam to sobie wyobrażałem.
Żeby było przyjemniej - opowieść tę można pobrać na tablet za darmo, gdyż była sponsorowana!