Sarna wiosenna

Jako dzieciak zaczytywałem się w literaturze myśliwskiej, nie dlatego, żeby mi imponowało zabijanie zwierząt ale raczej dla klimatu spotkań z nimi a częściowo z braku możliwości robienia im zdjęć.
Obecnie saren jest całkiem sporo  a Misia i Nana mają talent do wypłaszania ich w teren, na którym nijak nie mogą ich dogonić. Zresztą, Nana ma za krótkie łapki a Misia ledwie- ledwie nadąża za sarnami przez chwilę. Gdyby miały choć małe szanse zrobienia im krzywdy, to pewnie bym to jakoś ukrócił. 
W każdym razie zawdzięczam im nieco nieoczekiwanych wrażeń, takich jak spotkanie przed kilkoma dniami. Sarna wybiegła tak nagle, że Dżeki (kumpel z psiej bandy) nawet nie zdążył poderwać się do biegu ze zdumienia. Gdyby nie szybki aparat i duża matryca pozwalająca na kadrowanie - pewnie nie zdążyłbym sobie tej leśnej panny obejrzeć. Nie wygląda może zbyt elegancko w tym wyliniałym zimowym futrze, ale powiedzmy sobie szczerze: która kobieta zachowa elegancję zmieniając w biegu kożuszek na letni t-shirt?

Idzie sobie wiosna!

Ogłaszam nadejście wiosny, co pociąga za sobą konieczność śpiewania stosownego hymnu . Wiosnę możemy rozpoznać po licznych wskazówkach, jako to: katarze, wilgoci zamiast mrozu, przedziwnej chęci ubierania się luźniej, różnych pączkach na drzewach i w cukierniach, biegaczach przełajowych i miejskich, którzy już nie wyglądają jak ninja, psach, które sikają o wiele bardziej entuzjastycznie, matkach z wózkami itd.
Ale najważniejszą oznaką wiosny jest bocian.

Technika podgrzewania brzuszka

Taro odkrył istnienie kaloryfera i jego możliwe zastosowania. 
To ciekawe, bo każdy Kot, jakiego poznałem używa kaloryfera w inny sposób i w innym celu. Puma korzysta z niego jako kamuflażu przy czajeniu się na gołębie za szybą, 
Farel siadał na nim i ogrzewał sobie zadek po Kocich Wyprawach, Pum interesował się tylko, co wpadło za żeberka. A Taro najwyraźniej zadowala się ogrzewaniem brzuszka, przy czym wyraźnie odróżnia tę czynność od spania i wypoczynku. To coś jakby część higieny osobistej.

Psie wędrówki

To jeden z ostatnich wpisów tutaj na temat Nany i jej kumpli, ponieważ zdecydowałem założyć osobny blog dla nich. Ale z czysto fotograficznego punktu widzenia muszę coś powiedzieć o możliwościach, jakie daje canis familiaris czyli kundel najpospolitszy. Widocznej obok Misi nikt by nie uznał za psa rasowego na alejce w parku ale wystarczy ją wyprowadzić w pole i proszę: uszka stają, ogon się pręży a cała psotać (tak to się pisze!) nabiera elegancji z pieselencją. Swoją drogą Misia w ogóle imponuje - zwłaszcza Nanie, która uznała ją za psierowniczkę wypraw i pod jej przywództwem włazi wszędzie tam, gdzie łapy poniosą.
Poniosą ale niekoniecznie "nadążą", bo Misia ma jednak łapy dwa razy dłuższe niż Nanusia i trudno nadrobić taką różnicę w prędkości.
Kiedy oglądam te artystki w polu - zazdroszczę im. Nie tyle włażenia w każdą wodę, jaka im się spodoba - ostatecznie ja też w każdą włażę - ale zaangażowania w imprezę. No ale ja jestem od nich dużo starszy. 
W każdym razie bagienka i mokradła doskonale harmonizują z gamą kolorystyczną futerka obydwu pań. 
Właściwie nabieram ochoty, żeby spróbować akwarelki na tych tematach. 
Chyba, że wiosna przeleci tak szybko, że nie zdążę.

Coś jakby wiosna...

Spacerki z psiną bardzo ożywiają wyobraźnię.
Ale i tak nic się nie równa z prawdziwymi niespodziankami. 
Od ubiegłego roku kibicuję bobrom w ich starciu z piłkarzami. Nie mam nic przeciw ludziom grającym w piłkę (to kibiców nie lubię) ale nad Sudołem zdecydowanie przegięli, kiedy podpalili żeremie i zniszczyli tamy wraz z zaroślami stanowiącymi spiżarnię dla zębatych budowlańców. Bobry odpowiedziały tak jak potrafią, czyli wzięły się do roboty i odbudowały co ich. Tyle tylko, że z większym rozmachem - kiedyś miały głębszą i szerszą rzeczkę, dzisiaj zrobiły sobie półhektarowy zalew. Będę jeszcze o tym pisał, bo temat mimo wszystko bywa zabawny. 
Niezależnie od bobrów nad Sudołem w porze psiego spaceru mam na ogół ciekawą perspektywę powietrzną.
Dzięki niezłym szkłom w Nikonie łapię to o wiele lepiej niż kiedyś. W czasach, kiedy używałem Mumiyi do takich tematów, miałem mało czasu na wycieczki, nie miałem samochodu ani psa, co bardzo zmniejszało mi mobilność.
Życie jednak toczy się naprzód i daje nowe możliwości. I niech mi ktoś powie, że nie ma postępu na świecie.

Nikon

Dostałem taki mały prezent... i muszę się nauczyć używania go, bo dość znacznie odbiega od tego, co miałem do tej pory.
Przy tej okazji wyciągnąłem z kasetki stare sprzęty, odkurzyłem, pogłaskałem, przełożyłem do nowej torby trochę przydatnych drobiazgów. Dziwna rzecz: czas mija.
Moje myślenie o fotografii zaczęło się od  notowania tego, co rozpadało się na moich oczach lub mijało bezpowrotnie.
Mam jeden aparat z 1967 roku, jeden z 1972, jeden z 2004... i obecną nowość.
Już teraz pokazał mi, że możliwości ma o wiele większe niż wszystko, czym robiłem zdjęcia dawniej.
Do tego teraz mam psa, czyli codziennie jestem gdzieś w polu i mam rozmaite tematy do obróbki, nierzadko te same do obserwacji dzień po dniu.
Odkurzyłem statyw i szykuję się do akcji.
Trzeba będzie znowu brać się do nauki ale jakoś mnie to nie martwi.

Rozwój wydarzeń na Kocim Froncie

Doskonale sprawdza nam się leżaczek grzejnikowy.
Tyle, że trochę wychodzi z użycia, bo mały jest towarzyski i coraz częściej wybiera spanie tam, gdzie my jesteśmy. 
A my z kolei wybieramy zaglądanie do niego.
Prawdę mówiąc Puma trochę się o to gniewa. Straciła pozycję Kociej Jedynaczki.
Próbujemy jakoś pokierować sytuacją ale to trudne zadanie.
Niestety mój aparat po długiej służbie postanowił oddać ducha i przez jakiś czas nie będzie zdjęć. Cóż, cieszmy się tym, co jest.